psychologia o rysunku

W tym dziale chciałbym podzielić się z Tobą tekstami, według mnie ciekawymi nawiązującymi do szeroko pojętej plastyki, sztuki. Pierwszy fragment prezentuje poniżej.

Rysowanie oraz inna twórczość artystyczna były zawsze nieodłącznie związane z dziejami człowieka. Już w czasach prehistorycznych ludzie za pomocą rysunku i rzeźby wyrażali swoje uczucia i uwieczniali wydarzenia. Wiele przemawia za poglądem, że wizualne formy sztuki służyły pierwotnie celom użytkowym, a nie tylko estetycznym (Feder i Feder, 1981). Przed rozwinięciem języka fonetycznego ludzie komunikowali się za pomocą symboli obrazkowych. Archeologowie zajmujący się badaniem rozwoju społecznego od dawna gromadzą dzieła sztuki dowodzące, że człowiek od niepamiętnych czasów próbował wyrazić swoje myśli i emocje. Dlatego też rysunek należy traktować jako podstawę elementarnej komunikacji. Powszechnie uważa się, że rozwój indywidualny jest odzwierciedleniem rozwoju gatunkowego; i rzeczywiście, dzieci potrafią rysować, zanim nauczą się pisać.

(G.D. Oster, P. Gould, Rysunek w psychoterapii)

Ponad osiemdziesiąt procent bodźców-wrażeń na temat otaczającego świata dostarcza umysłowi wzrok. To, co wizualne wyprzedza to, co werbalne. Bardziej pierwotne niż refleksja i słowo jest doświadczenie estetyczne - ono je implikuje [pociąga za sobą].
(A. Adamska, Teologia piękna na przykładzie ikon Andreja Rublowa)

Post scriptum
Rysunek może dotrzeć do każdego człowieka, bez względu na używany przez niego język, czy wykształcenie.