rysunek pędzlem

Rysunek pędzlem - technika rysowania tuszem lub farbami wodnymi, zwykle za pomocą okrągłego i ostro zakończonego pędzla stanowiącego przeciwieństwo płaskiego pędzla o równym brzegu, używanego w malarstwie olejnym. Niektórzy artyści, np. E. Degas, posługiwali się pierwszym z wymienionych pędzli, malując farbami olejnymi silnie rozcieńczonymi terpentyną. Takie okrągłe i ostro zakończone pędzle wytwarza się z włosia norki syberyjskiej i z włosia wiewiórki. Dawniej używano także włosia gronostaja.

W epoce kamiennej malowidła wykonywano za pomocą pędzli z ptasich piór, szczeciny i liści (np. malowidła w jaskini Altamirze w pn. Hiszpanii). W antyku grecko-rzymskim pędzli używano do rysowania. W średniowieczu pędzla używano do rysowania linii, zarówno do tworzenia konturu postaci w rękopisach iluminowanych, jak i do sporządzania szkiców fresków i malowideł tablicowych. Od renesansu, o czym świadczą kolejno dzieła Tintoretta, Rembrandta i E. Delacroix, rysowanie pędzlem było zwykle swobodne i zbliżone do szkicowania, ale linie kreślono w sposób bardziej rygorystyczny i dokładny, jak w słynnym rysunku A. Durera Ręce złożone do modlitwy (1508, Albertina, Wiedeń). Technikę rysunku pędzlem stosowało wielu artystów XX-wiecznych, zwłaszcza Picasso, H. Matisse i O. Kokoschka.

W Chinach technika ta powstała, co najmniej w III w. p.n.e. We wschodniej Azji używano bardzo cienkiego pędzla na bambusowej rączce do rysowania tuszem sporządzanym z gotowanej sadzy sosny lub farbami wodnymi. W kulturach wschodniej Azji pędzla używa się także w kaligrafii.

Stary człowiek palący fajkę, Chiang Chao-ho, pędzel i tusz.