Św. Jan Paweł II Wielki o wykorzystaniu ikony lub obrazu w modlitwie różańcowej

Zapowiedź tajemnicy i, jeśli tylko możliwe, równoczesne ukazanie przedstawiającej ją ikony, to jakby odsłonięcie sceny, na której należy skupić uwagę. Słowa kierują wyobraźnię i ducha ku temu określonemu wydarzeniu czy momentowi z życia Chrystusa. W duchowości, która rozwinęła się w Kościele, czy to kult ikon, czy liczne nabożeństwa bogate w elementy postrzegane zmysłami [...] odwoływały się do elementu wzrokowego i obrazowego (compositio loci), uważając go za bardzo pomocny w koncentracji ducha na misterium. Jest to zresztą metodologia, która odpowiada samej logice Wcielenia: Bóg zechciał przyjąć w Jezusie rysy ludzkie. To przez Jego fizyczną rzeczywistość zostajemy doprowadzeni do kontaktu z Jego Boską tajemnicą. Tej potrzebie konkretności odpowiada również zapowiadanie poszczególnych tajemnic Różańca. Oczywiście nie zastępują one Ewangelii ani nawet nie odwołują się do wszystkiego co ona zawiera. [...] ograniczają się jedynie do zasadniczych linii życia Chrystusa, to od nich łatwo można przejść do pozostałych treści Ewangelii [...].

(Rosarium Virginis Mariae, nr 25, Św. Jan Paweł II Wielki)

(cytat w: Różaniec, wskazówki do dobrej modlitwy, Giulietti Emanuele)

Post scriptum

Świety Jan Paweł II Wielki świetnie ujął to zagadnienie. Ciekawie i zarazem prosto wyjaśnił potrzebę stosowania obrazów podczas odmawiania różanca, a nawet dalej, ogólnie w modlitwie katolickiej.