sepia

Sepia to brunatny barwnik malarski (podobnie jak bistr), służący do wyrobu atramentu, kredek, farb. Także nazwa lawowanego sepią rysunku uzyskanego przy pomocy pędzla i pióra.

Sepią często nazywa się niewłaściwie wszystkie brązowe środki rysownicze. Prawdziwa sepia pojawiła się dość późno. To, co dziś nazywamy sepią, jest właściwie wynalazkiem profesora J. C. Seydelmanna (1750-1829) z Drezna. Seydelmann podczas swego pobytu w Rzymie w 1778 roku zmieszał brązowy barwnik, uzyskany z wydzieliny morskiej mątwy, z bistrem i uzyskał w ten sposób środek rysowniczy jakby stworzony zwłaszcza do plenerowych studiów krajobrazowych ciemnych i tajemniczych zakątków przyrody.

Od początku wieku XIX lawowanie sepią stało się modne. W Niemczech używali tej techniki profesjonalni artyści i amatorzy, a w katalogach z tego okresu ustalonym terminem było oznaczenie „Fleissig in Sepie”

W tym czasie upowszechniła się produkcja czworokątnych klocków sepii, a ponieważ barwnik uzyskiwany z morskich mątw już nie wystarczał, aby pokryć zapotrzebowanie, przy wyrobie sepii mieszano często oprócz bistru brąz kasselski lub kraplak. Później wszelkie techniki lawowania zaczęto nazywać „sepiową manierą” czy była to tinta neutralna, czy tusz lub bistr. Dość trudno jest rozróżnić poszczególne techniki, ponieważ, jak już wspominaliśmy, odcienie bistru i sepii są podobne. Przede wszystkim możemy powiedzieć, że przed rokiem 1875 rysunki sepiowe nie występują. W czasach, w których używano obu technik jednocześnie, można ogólnie powiedzieć, że bistr miewa zawsze brązowy ton cieplejszy (jakby było do niego domieszane nieco czerwieni lub żółci), podczas gdy brąz sepiowy ma odcień bardziej chłodny.

Ciekawym stosowanym przez mnie w rysunku narzędziem jest zestaw kredek w sztyfcie w trzech odcieniach sepii, wyprodukowany przez firmę Koh-I-Noor. Poniżej przedstawiam zdjęcie tego zestawu.